Azərbaycanla qələbə

Dünən gecə Azərbaycanlı olaraq hamımız Avrovizyon həyəcanını və sevincini yaşadıq. 43 Avropa ölkəsinin qatıldığı bu, sənətdən, peşəkarlıqdan daha çox siyasətin yarışdığı yarışmada Azərbaycan qalib gəldi. Düzü heç gözləmirdim və səsini hələ verməmiş 4-5 ölkə qalana qədər birinci olacağımıza inanmırdım. Amma biz bunu etdik! Avrovizyon 2011-ci il yarışmasını öz adımıza yazdıq. Bütün Bakı, Azərbaycan, dünya azərbaycanlıları və türkləri qələbə bayramına büründük. Inanıram ki, bu qələbə sevinci bizim ürəyimizdə hələ uzun müddət yaşayacaq. Lakin hətta qələbəmizə də istər Azərbaycan, istərsə də dünya məkanında təbii olaraq birmənalı münasibət bəslənilmədi. Mən öz məkanımızda, sosial şəbəkələrimizdə rast gəldiyim qınaqlardan yazmaq istəyirəm. Əsas qınaq hədəfi qaliblərimizin səhnəyə Türkiyə bayrağı ilə çıxmağı oldu. Mənə görə isə bu, təsadüfi bir hadisə də olsa da, çox yerinə düşdü. Türkiyə bayrağının səhnəyə qalibin əlində çıxması ilə bizim qələbəmiz əlimizdən alınmadı. Əksinə, bunun əvəzində isə dünya Türkün birliyini bir daha hiss etdi və gördü. O, başa düşdü ki, türk türkün qardaşıdı və bunu hansısa araqarışdıran siyasi manevrlərlə pozmaq olmaz. Məsələnin ikinci tərəfi də elə Türkiyənin münasibəti ilə bağlıdır. Onlar anladılar ki, bu yarışmada iştirak etməsələr də, biz onları hətta qalibiyyət səhnəsində belə tək qoymadıq. Bu həm də Məmmədəli Birand kimi əvvəl ermənilərin tərəfini tutan, sonra isə guya peşman olduğunu bildirən ermənipərəst türklər, Azərbaycan bayrağını Türkiyə-Ermənistan futbol yarışı zamanı stadiona buraxmayan digər türklərə də çox böyük bir görk olsun.

Görmədiyinə inanan yeganə varlıq da elə insandır

  Qələm və söz Allahın əmanətidir. Onu yaxşılığa işlətmək ilahi fəzilət, yamanlığa işlətmək  şeytani qəbahətdir. Kainatımızın fəxri Məhəmməd (s.ə.s)ə Uca Allahdan peyğəmbərlik verilərkən belə vəhy gəlmişdir. “Oxu!”, “Oxu!”, “Uca olan Allahın adı ilə oxu!”. Hz.  Məhəmməd (s.ə.s)ə qeybdən gələn bu sədanın üzərindən artıq 14 əsrdən çox bir müddət keçib. Dövrümüzü 14 əsr bundan qabaqkı dövr ilə müqayisə etdikdə həqiqətən fəxr edirik və o dövrdəki kimi avam, cahil insanlara demək olar ki, indi rast gəlmirik. Ancaq… “Oxu ” sözünü Allahın elçisi bizlərə çatdıranda onu demək istəyibmi ki, dünyada bütün qayğılarımızı , hər bir şeyi atıb özümüzü yalnız elmə sərf edək? Neçə-neçə insanlar tanıyırıq ki, savadlı və ali təhsillidir, ömrünün  neçə ilini elmə sərf edib və mafiyozdur və ya insan alveri ilə məşğuldur. Bir insan görürük hərtərəfli inkişaf edib və milyarderdir. Lakin nəyin hesabına?- Elmi və kirli biznesi! Allahımız bizlərə bunumu oxumağı əmr edib? O demişdi axı “Uca olan Allahın adı ilə oxu!”.  Elm ozünü bilməkdir. Əgər özünü bilmirsənsə, bu necə oxumaqdır?