Tez-tez yuxularıma Abbas Mirzə və Mir Cəfər Bağırov gəlir. Çox narahat görürəm onları. Mənə narazı-narazı, incimiş kimi baxırlar. Soruşuram babalarımdan ki, nə olub axı sizə? Niyə incimisiniz məndən? Mən sizə nə etmişəm? Cavab vermirlər, üzlərini çevirirlər. Dünən yenə gəlmişdilər. Amma yenə də mənimlə danışmaq istəmirdilər. Axır, yalvar-yaxar elədim ki, nə olar mənə cavab verin. Günahımı deyin mənə. Məndən inciməyinizin, küsməyinizin səbəbini deyin. Ağızlarını açan kimi ağızlarından od tökülməyə başladı. Qorxub kənara çəkildim. İstehzaynan gülümsəyib dedilər ki, bu, əsrlərdir bizim içimizi, ürəyimizi yandırıb-yaxan oddur. Əgər inciməyimizin səbəbini bilmək, bizim övladlarımızdan olan narazılığımızı eşitmək istəyirsənsə qorxma bu oddan. Bu reallıqdır. Bizim və sizin hər gün yaşadığımız reallıq. Yaxın gəl və eşit. Bu reallıq elə bir alovdur ki, insanı yandırıb-yandırıb bitirməz. Qurtula bilməzsən bu əzablardan, elə hey yanarsan. Yox, əgər qorxursansa, qaç get! Yum gözlərini, tut qulaqlarını, bağla ürəyini, öz bər-bəzəkli, xəyal dünyanda yaşamağına davam et. Bizi içdən yaxan bu alovun bir saniyəsinə tab gətirmədin. Bizim əsrlərdir yaşadıqlarımızı eşitsən külün göyə sovrular. Biz dünyada bu od-alovla çarpışmışıq, dünyamızı dəyişmişik də sizin kimi nankor nəvələr içimizi yaxır. Amma bir gün gələcək, sən də əbədi həyata köçəndə yanacaqsan alovlarda. Hamınız yanacaqsız!
Ölmək-ölməkdir, ta xırıldamaq nə deməkdir fikirləşərək, özümü toparlayıb yaxına getdim.
Something of Myself 